Hoewel herfstachtige weer  al weken ons land teistert middels storm en tientallen millimeters regen,  zijn de veteranen nog steeds in winterstemming. Een half elftal stond afgelopen weekend op de lange latten in de Alpen en Dolemieten. Ook is de ziekenboeg nog steeds tot de nok toe gevuld, waardoor er slechts 10 man op het DWF zouden prijken. Gelukkig werd in Oudewater veel afgelast, zodat de veteranen hun gemankeerde team konden aanvullen met een drietal prominente spelers met een verleden in het 1e team van OVS en Unio. Met goede hoop vertrok de karavaan daarom richting  Woubrugge. Was vorige zaterdag de wind een enorme spelbreker, afgelopen zaterdag bereikte de windkracht zelfs stormkracht in het kleine dorp achter Alphen. Even voor half drie werden we heel verrassend uitbundig  begroet door geelbuik Gert Rietveld. De goedlachse en veel pratende zoon van Hollandsche IJssel-magazijnmeester Bertus Rietveld, supporterde zijn dochter, die in een dameselftal van Sportlust tegen Woubrugge meespeelde. De wind wakkerde nog eens aan en wij vroegen ons af of spelen wel zin zou hebben. Vooraf werd afgesproken de bal laag te houden en kort te spelen. Een ogenschijnlijke open deur, maar moeilijk genoeg. Toch kweten de mannen zich uitstekend van hun taak en zetten de groen-witten direct klem. Spits Berno liet zien het voetballen nog niet te zijn verleerd en kogelde de één na de andere bal richting kruising. De goalie van de opponent was echter in zeer goede vorm en ranselde alle schoten uit zijn doel. Martin de Waal – zijn maatje voorin – is al weken in goede vorm. De liefde zou daarin volgens ingewijden een grote rol spelen. Ook hij draaide de verdediging van Woubrugge dol met zijn loopacties en passeerbewegingen.  Hoe het ook zij, de bal ging er maar niet in en bij de allereerste aanval van de tegenstander – er was een 30-tal minuten verstreken – stond er plots 1-0 op het scorebord. Vermeld moet ook worden dat de pedante leidsman een glaszuiver doelpunt van de FC afkeurde. Een opmaat naar nog veel meer dwalingen.

De rust werd vooral gebruikt om van de (wind)stilte te genieten. Ad maakte plaats voor John en Henk wisselde met Simon, de man in vorm. De tweede 45 minuten hadden we de wind in alle facetten tegen. Toch zou het begin hoopgevend zijn. Ondanks de 12 man waar wij tegen speelden, kregen we aanvankelijk  loon naar werken en via de 1-1 van Berno liepen we zelfs uit naar een 1-2 voorsprong middels good old Mark de Bruijn. Woubrugge zette een tandje bij en speelde bij vlagen onze verdediging aan flarden. Met kunst – en vliegwerk hield Edwin zijn doel schoon en toen de referee gedecideerd floot voor een strafschop wegens een handsbal bij de groen-witten, leek er geen vuiltje meer aan de lucht voor de Oudewaternaren.Even leek de man een vlaag van rechtvaardigheid te ontvangen, doch enkele minuten later kwam de ware aard weer naar boven als notoire thuisfluiter en legde de bal buiten de zestien. Uw schrijver verloor nu zijn geduld en beschimpte de flapdrol met enkele raadgevingen. De woedende fluitist verloor prompt zijn geduld en stormde op zijn assistent af. “Je bent de hele wedstrijd al bezig!”, fulmineerde hij tegen uw schrijver. “Zeker!”, antwoordde ik. “Uw eerste juiste observatie  derhalve.” De gevatte opmerking ontging de man in het geel en sjokte weer terug naar de middenstip. Berno schoot daarop de bal snoeihard tegen de deklat. Woubrugge putte hier veel moed uit en ons middenveld hapte naar adem. De 2-2 was een logisch gevolg en met nog 10 minuten op de teller zou het nog hachelijk worden. Het is dat Edwin nog een bal van de doellijn ranselde anders was de nederlaag al eerder een feit geweest. De 90 minuten waren al lang voorbij en de 3-2 hing in de lucht. Na precies 96 minuten viel de doodsteek. Na een prachtige combinatie over de rechterkant krulde de behendige spits het leer in de verre hoek.

Vermoeid zeeg onze aanvoerder Richard neder. Symbolisch voor de middag. Keihard gewerkt, uitstekend gespeeld, maar weer met lege handen naar huis. Met dank aan de 12e man zullen we maar zeggen.