Tijdsbeeld ver voor de fusie ‘Overloper’ en andere kwalificaties

Over Hans van Vliet

(Unio: 1948-1950, Cabauw: 1950-1951, Unio; 1951-1958, OVS: 1958-1968)

Het touwslagersmes dat vader van Vliet altijd bij zich droeg aan de zijkant van zijn manchesterbroek deed op een zondag in mei 1948 meedogenloos zijn werk. De voetbalschoenen van zoon Hans werden er mee in tweeën gesneden, nadat de zoon des huizes deze voetbalattributen onopgemerkt, verborgen onder zijn jas, het ouderlijk huis uit wilde smokkelen. “Een zalige man, maar hij zag alles”, kwalificeerde Hans zijn pa. Niet de gang naar het voetbalveld riep de vaderlijke gramschap af over zoonlief, maar wel het feit, dat er die dag geen wedstrijd in de blauw-gele kleuren op het programma stond. Hans moest zijn vader opbiechten, dat hij het voornemen had met het eerste elftal van Oudewater-OVS een oefenwedstrijd te gaan spelen in het verre Maarssen. Samen met OVS-bestuurslid Chiel van El was tot deze manier van kennismaken besloten, nadat 18-jarige Hans aan Unio-zijde te kennen had gegeven “er over te denken volgend jaar niet meer mee te doen” en er van OVS-kant was toegezegd “de zaak te zullen uitzoeken en te zullen regelen”. Thuis hadden ze aan deze gang van zaken geen boodschap en na de zaak te hebben uitgepraat legde Hans zich neer bij het vaderlijke advies “te gaan als je getrouwd bent”.

Incident

Verhuizen heden ten dagen hele elftallen tegelijkertijd van de ene vereniging naar de andere, in het Oudewater van de jaren veertig, vijftig en ook nog zestig was het overduidelijk bij welke vereniging je “behoorde”. Katholieke jongeren dienden zich aan te sluiten bij de RKSV Unio en de geestelijk adviseur van de vereniging vervulde zijn toezichthoudende taak met hart en ziel.
Voor Hans van Vliet echter begon een lange weg die uiteindelijk zou leiden tot inlijving door “het andere kamp”. Op zestienjarige leeftijd werd hij – als invaller voor de zieke Wim Duits – in het eerste team opgesteld in de uitwedstrijd tegen Nieuwkoop en vanaf die dag behoorde hij tot de vaste krachten van Unio’s hoofdmacht.

Een incident in het verre Lichtenvoorde – waarbij Hans en een Unio-aanhanger de hoofdrolspelers waren – leidde in mei 1950 tot een onverwachte transfer. Werd de betreffende supporter een jaar lang de toegang tot het veld ontzegd, de 20-jarige voetballer in kwestie kreeg staande voor het 15 man sterke bestuur bij monde van de geestelijk adviseur te horen welke penitentie hem werd gegeven: Een jaar schorsing.

Cabauw

Goede raad was duur. Naar Oudewater-OVS kon absoluut niet. De ook neutrale vereniging Cabauw kreeg echter vaders zegen. Het feit dat broer Daan van Vliet, Gert Streng, Frans Geurts en Jan de Waal daar de voetbalsport beoefenden, werkte schijnbaar in Hans’ voordeel.
“Ik kom voor een seizoen”, meldde Hans bij aankomst in zijn voetbalverbanningsoord en hij hield woord. Ondanks vreselijk veel plezier en een verbondenheid die er altijd is gebleven -“Ik werd nog altijd uitgenodigd voor feestavonden etc.”- , keerde Hans de rood-witten uit Cabauw na een jaar de rug toe en maakte hij op de stopperspilpositie de promotie mee naar de vierde klas KNVB. Cor Stalvord, Jan van Wijk, Piet Schalkwijk, Gert Streng, Joop en Theo de Goey, Gerard van der Kley en Piet Miltenburg waren toen zijn voetbalmaten.
“Hoeveel geld heb je gevangen?”, moest Hans tot vervelens toe horen toen hij in deze periode tijdens de ontmoeting OVS-Unio een strafschop huizenhoog over het doel joeg. “Ik was de vaste penalty-nemer en miste nooit”, verduidelijkte Hans de verbazing en verbijstering van de Unio-aanhang. Het feit dat hij inmiddels verkeerde met de dochter van Oudewater-OVS-oprichter Jo Stalvord, was de voedingsbodem van al deze commotie.

Vrijbrief

Op 28 juni 1958 treedt Hans van Vliet in het huwelijk met Bets Stalvord. Op de bruiloft zelf is er sprake van een harmonieus gebeuren. Nog niet echter is de aanvraag om overschrijving een dag later een feit (10 jaar na de gedenkwaardige vernietiging van de voetbalschoenen en de gemaakte afspraak), of de poppen zijn aan het dansen. Zo hoog loopt de zaak op dat er zelfs cadeaus worden teruggegeven en er een heuse briefwisseling ontstaat tussen Hans’ familie enerzijds – “ze lieten mijn vader tekenen”- en het Unio-bestuur anderzijds in een poging “het kwaad te keren”. Dat niet iedereen de zaak louter gevoed door clubchauvinisme bekeek, ondervond Hans toen ook hij zich schriftelijk verweerde. “Een echte Unio-man behartigde mijn belangen”, verklaarde Hans met gevoel voor mysterie.
De overschrijving werd met alle dan ten dienste staande middelen geblokkeerd en het gevolg was dat er voor Hans een seizoen begon dat louter bestond uit trainen en nog eens trainen. Als grensrechter maakte hij de competitiewedstrijden mee. Op straat was het vaak spitsroeden lopen en de kwalificatie “overloper” was nog een milde toevoeging.

Oudewater-OVS – Unio

Naar de ontmoeting OVS-Unio van het seizoen 1959/60 werd feller dan anders toegeleefd en de voorbeschouwingen logen er niet om. Tussen de 1500 en 2000 toeschouwers omsloten niet alleen de omrastering van het veld, ook op de dijk – waar de toeschouwers stonden die principieel weigerden om OVS-grond te betreden (het omgekeerde kwam evenzeer voor) dan wel als notoire zwartkijker door het leven gingen – was het erg druk. Het elftal van Hans – OVS dus – won met 3-1 het eerste prestigeduel in de competitie die overigens door Unio met een kampioenschap werd bekroond.
Negen seizoenen lang was Hans van Vliet een vaste kracht aan gene zijde van de Waardsedijk. Drie kampioenschappen maakte hij mee van de vijf die uiteindelijk – promotiewedstrijden verstoorden vaak het feest – Oudewater-OVS de felbegeerde plaats in de derde klasse van de KNVB – 1964 – opleverde.
De – volgens Hans – te rigoureus doorgevoerde verjonging in de Oudewaterse gelederen leverde Hans anno 1968 een plaats in het tweede elftal op. Met een kampioenschap werd dat seizoen afgesloten en Hans zette een punt achter zijn voetballeventje.
Niet voor lang echter. Met zijn oude strijdmakkers werd een vijfde elftal gecreëerd en voerde het plezier de boventoon. “Er kwamen soms meer mensen kijken dan bij het eerste”, merkte hij op als bewijs voor de geleverde kwaliteit.

Scheids en consul

Na de voetbalschoenen definitief in de wilgen te hebben gehangen, was Hans als jeugdscheidsrechter tot 1991 nog iedere week op de velden te vinden. Als consul – in dienst van KNVB, GVB en beheercommissie – keurde hij ieder weekeinde de velden van Oudewater-OVS en…….. Unio.
De verstandhouding tussen de beide verenigingen had hij gaandeweg zien verbeteren. “Een ander shirt aan de waslijn” was gemeengoed geworden. De scheidslijnen verdwenen nog steeds meer.

Goede raad

Niettemin adviseerde hij zoon Joop – toen spelend in OVS 1 – “niet te gaan wandelen, want dan kom je nooit ergens thuis”.