Afgelopen zaterdag scheen er een aangenaam voorjaarszonnetje, terwijl  op de Markt de eerste terrasliefhebbers aan hun  cappuccino nipten. Ruim een week eerder werd er nog bij Siberische gevoelstemperaturen geschaatst. Hoe kan het verkeren in ons kikkerlandje; vrij geciteerd naar de 16e eeuwse volkstoneelschrijver en dichter Gerbrand A. Bredero.  De geboren Amsterdammer werd beroemd met zijn klucht Spaanschen Brabander uit 1617. Het toneeldrama wordt gezien als een meesterstuk in het blijspelgenre. Met de introductie van de tv in de vorige eeuw werd de kunstvorm bekend bij het grote publiek. We kennen allemaal de schijtlollige kluchten van John Lanting, die door vele landgenoten  “in de kast uit de kast- toneel” werd genoemd. Later kwamen daar de oervervelende sitcoms als Zeg eens A voor in de plaats. Met de komst van de terreurtelevisie van de narcistische v.d. Ende en zijn kompaan de Mol, is dit amusement langzamerhand veranderd in een voyeuristische real life soap diarree. In het (voormalige) edele voetbalspel zien we veel van het laatstgenoemde terug. Wekelijks zitten we ons voor de buis te verbijten wanneer we de volgevreten en vol-geïnkte pseudo-vedettes op de groene velden zien acteren. De commentaren van   oervervelende analytici als bijv. vader en zoon Mulder  versterken dat nog in grote mate. Als we dan tot slot de volstrekt onverstaanbare, leeghoofdige interviews met oefenmeesters als ten Hag en Vreeven moeten aanhoren, verlang ik hevig naar  een wedstrijd van de FC Oudewater-veteranen. Het echte leven in een notendop. De ploeg had het voor de winterstop niet makkelijk en na een aantal beschamende nederlagen tegen een aantal laagvliegers moest de knop om. Wanneer je de kwaliteiten niet hebt om de tegenstanders te bestrijden moet je andere wapens inzetten. Sleutelwoorden hierbij zijn: passie, inzet, conditie en teamgeest. Ik weet het, het is al eerder aangehaald, maar het kan niet genoeg worden gezegd. Inmiddels werpt deze mind-set zijn vruchten af en mogen we zelfs voorzichtig naar het linker-rijtje kijken. Als oppepper voor de thuiswedstrijd tegen rode lantaarndrager Gouda, moest de 15-koppige selectie afgelopen zaterdagochtend de Europese topper Tottenham Hotspur tegen Juventus terugkijken. De Italianen werden de eerste 45 minuten volledig overlopen door de getalenteerde Britten. Terwijl iedere fan van de Londenaren al met de gedachte bij de volgende ronde zat, staken Chiellini en Buffon de koppen bij elkaar en stroopten de mouwen hoog op. Wat hierna gebeurde is iconisch voor de verdedigers uit het mediterrane pasta-land. Om één en ander kracht bij te zetten, kunt u hier een column van Volkskrant-journalist Willem Vissers lezen over de wederopstanding van een ogenschijnlijk geslagen ploeg.

Het bloedend hart van de strijder Chiellini

Verdediger Giorgio Chiellini en doelman Gianluigi Buffon grepen elkaar even vast bij het hoofd, in het heetst van de formidabele strijd. Ze schreeuwden, de trillende mond wijd open. Ogen bijna dicht. Ja, het was gelukt, samen. Son van Tottenham zette voor, Kane was onderweg, Chiellini van Juventus voorkwam met een wilde sliding een doelpunt door de bal tot hoekschop te glijden.
In hun ogen was het verhaal van de strijd op leven en dood geschreven. Verdediger Barzagli deed even later nog een boks met Buffon, toen hij in de laatste minuut een bal van de lijn ramde. Juventus overleefde in Londen. Ongelooflijke, onvoorwaardelijke inzet, als mooiste sportbeelden van de week. Nederlandse trainers klaagden weer eens over de slappe instelling van hun profs. Cocu na de afgang van PSV tegen Willem II, Ten Hag vorige week na de schrobbering van Ajax bij Vitesse, Van Bronckhorst van Feyenoord geregeld. Een voetballand in last maakt zich druk om mentale instelling. Het is een gotspe.

Tottenham – Juventus was een les. Het begon al voor de aftrap. Chiellini en Buffon sloten de ogen bij de minuut stilte voor aanvoerder Davide Astori van Fiorentina, collega bij de nationale ploeg. Astori was plotseling overleden in een hotelkamer, op de dag van een wedstrijd. Chiellini beet op zijn lip, bij de voorstelling van de ploegen op Wembley. Het liefst wilde hij hartverscheurend huilen, maar zo meteen moest hij voetballen en zijn verdriet voor anderhalf uur of langer wegsteken.

Daarop volgde de wedstrijd, zo intens, zo mooi, zo meelijwekkend ook voor Tottenham, met al zijn frivoliteit en aanvalslust. Laat die tweede helft zien aan alle Nederlandse voetballers, aan alle trainers, aan alle sporters, desnoods aan directeuren van banken die denken dat zij de ware artiesten van het maatschappelijk leven zijn. Al die opgekropte passie, alsmede de wetenschap dat de tegenstander beter kan voetballen, maar niet per se de winnaar hoeft te zijn.

Chiellini met zijn rauwe kop, slim en intelligent, sprak na afloop over de ervaring van Juventus, met spelers die al jaren meedraaien in de Europese top. Het zal steeds moeilijker zijn om aan te haken, verwacht hij, omdat de jaren voortschrijden in zijn soldatenlijf en omdat sommige clubs de beste spelers van de wereld verzamelen, totdat ze al het voetbal beheersen.

Dat gesprek na afloop in de catacomben van Wembley was bijna nog mooier dan de les in defensie. Il dottore, zoals ze Chiellini noemen omdat hij afstudeerde als econoom, sprak Engels met een prachtig Italiaans accent en vooral met een breekbare, zachte stem. Opnieuw welden tranen op toen de verslaggever over de dood van Astori begon.

Chiellini, Barzagli en Buffon ruilden hun blauwgele gevechtstenue van Juventus donderdag in voor het driedelige pak van de rouw, dat ze droegen op de uitvaart in Florence. ‘We nemen de lach van Davide mee in ons hart’, zei Chiellini, terwijl zijn strijdershart bloedde (Willem Vissers Volkskrant).

Na het bekijken van de wedstrijd verlieten de veteranen doodstil de video-zaal bij de FCO. In kleedkamer 14 – bij het omkleden – stonden de koppies zo strak als een veer. De opstelling werd doorgenomen en er viel geen onvertogen woord. Ook vandaag misten we weer een handvol spelers, maar de prachtige overwinning op verplaatsing in Gouda gaf ons veel vertrouwen. Hoe anders zou het lopen. Na het eerste fluitsignaal van scheids Harold trokken de rood-witten zich schuchter terug uit angst voor een nieuwe oor-wassing. De geelbuiken dachten daarbij onterecht dat onze klasse wel de doorslag zou geven. Na een kwartier spelen gooiden de Gouwenaars de schroom van zich af en vielen ons onder leiding van oud-Oudewaternaar Rolf Fikenscher met veel bewegende spelers fel aan. Het middenrif van de FCO hapte naar adem en liet het vele werk ten onrechte over aan de verdediging en mede-middenvelder Ad Vergeer. Veel te makkelijk en zonder bezieling kwamen we daartoe al snel met 0-1 achter. Voor de zoveelste maal werd er slecht meegelopen door onze zgn. sterkhouders Cees en Ignace, zodat via een lucky shot – dat wel – doelman Martien het nakijken had. Het spel werd slechter en slechter en de staf vreesde voor een afstraffing van deze misplaatste suprematie. Gelukkig herpakten voornoemde spelers zich op tijd en nadat Cees de gelijkmaker liet noteren, kreeg ook spits Martin de Waal het weer op zijn heupen en zo konden wij tegen de veldverhouding in gaan rusten met een 2-1 voorsprong. Na de thee vervielen we jammer genoeg in dezelfde fouten. Invaller Kees v.d. Stok kon buffelen wat ie wilde, maar Gouda kwam al snel langszij (2-2). De gelijkmaker kwam tot stand na een opzichtige duwfout van Marco: penalty dus. Invallers Marco en Fred hadden als bankzitter echter gezien wat er aan schortte en schreeuwden hun medespelers naar meer beleving en inzet. Voorop in de strijd gingen hierbij ook zeker Ad en Roeland. Jan had plaats genomen voor Edwin en zorgde geleidelijk voor meer rust en organisatie. We hadden ons al verzoend met een gelijkspel, maar de weer in het veld gekomen Iggy (Cees was moegestreden) legde zich hier niet bij neer en liet de 3-2 aantekenen via een makkelijk gegeven strafschop. Gouda reageerde geprikkeld en gefrustreerd en kon zodoende geen vuist meer maken. Uiteindelijk maakte topscoorder Martin zijn 11e doelpunt van het seizoen: 4-2. Slecht spelen kan, maar niet zonder passie en inzet. Dat is altijd funest voor het resultaat. Vraag maar aan Cocu. Man of the match werd Roeland. Volgens een aantal spelers was Ad ook rijp voor een verkiezing. Zilver is ook mooi Ad. Hulde!