De protestbeweging van de gele hesjes in Frankrijk groeit met de dag. Begonnen als protest tegen de hogere brandstoffen; de onvrede richt zich nu in het algemeen op de verminderde koopkracht van de laagstbetaalden. Ook in ons land groeit de actiegroep gestaag. Eerlijkheidshalve moeten we constateren dat de inhoudelijke protesten in ons land vaak van een bedenkelijk niveau zijn. Op de vraag van een journalist bij de actie in Den Haag van afgelopen december: “Waarom gaat u vandaag demonsteren?”, komen er vaak onsamenhangende, niet ter zake doende antwoorden uit rollen. Met het gele plastic – meestal gekocht bij de Action – om de schouders zijn de meeste demonstranten “gewoon tegen”. Waar tegen? Nou gewoon, tegen alles.

Wie lid wil worden van De gele hesjes, de grootste Facebookgroep van de door de gelijknamige Franse protestbeweging geïnspireerde Nederlandse Gele Hesjes, moet een aantal vragen beantwoorden voordat het verzoek wordt beoordeeld: „Accepteer je om geen racistische of haatzaaiende berichten te delen of reacties te plaatsen en alleen berichten te plaatsen die relevant zijn aan de gele hesjes?” Men wil met deze regels vermijden dat bijv. Pegida-aangangers zich op de groep melden.

De Nederlandse beweging moet vriendelijker zijn dan het soms gewelddadige Franse voorbeeld. Toch wordt de sfeer in de Nederlandse groep grimmig. Een woordvoerder van de Gele Hesjes plaatste op een gefotoshopte afbeelding van premier Rutte die aan de rand van een hoog gebouw hangt met de tekst: „De vraag van de dag? Wees eerlijk!! Wat had u gedaan in deze situatie?”Op een andere post, waarin wordt aangedrongen op het aftreden van premier Rutte, reageert een lid: „Aftreden? Kapot schieten die landverrader.” Anderen bekritiseren dergelijke uitspraken. Er wordt geprotesteerd tegen het migratieverdrag van Marrakesh, tegen de macht van Europese Unie maar ook tegen milieuvervuiling door Shell. Er zijn aanbevelingen om ook motorclubs bij de politiek te betrekken. Een weduwe klaagt dat haar uitkering wordt gekort omdat ze haar zoon die een Wajonguitkering heeft, in huis heeft genomen. En hoewel de groep inmiddels meer dan 22.000 leden telt, kwamen er begin december slechts 150 mensen af op de demonstratie.

Afgelopen zaterdag betraden de veteranen het ijskoude complex van de Waddinxveense club Be Fair. Daar het programma zeer beperkt was, heerste er bijna een serene stilte in het veen. Daar kwam echter snel verandering in. Terwijl de meeste spelers snel de warme kleedkamer 2 opzochten, klonk er buiten een harde stem, die iets onverstaanbaars declameerde. Luid werd er op de deur gebonsd. Verbouwereerd keken we naar een licht verwilderd persoon, toen Henk de deur opende. De man  droeg een rood hesje en had zijn hoofd bedekt met een capuchon van zijn zwarte hoodie. De veteranen stopten accuut met omkleden en uw verslaggever/coach trok  geagiteerd de capuchon van het hoofd. Onder luid protest van de man overigens.

We waren erg verbaasd toen onze verdediger Leo de Wit tevoorschijn kwam. “Ik ben een nieuwe protestbeweging begonnen.”, begon Leo uit te leggen. “Ben je tegen onze coach Leo?, vroeg Roeland vilein. “Welnee!, riposteerde de Wit. “Ik demonstreer vanaf vandaag tegen iedereen die ergens tegen is.” “Belachelijk protest!”, sprak Marco teder. “Je moet in deze negatieve tijd juist laten merken waar je vóór bent.” Er klonk een luid applaus en neef Meindert – de oud-OVSer deed mee vanwege de vele afzeggingen – pinkte zelfs een traantje weg. Later in de westrijd zou de rappe speler zich ontpoppen als beste speler van de FC. Leo sputterde nog eventjes tegen, maar toen zijn leider hem sommeerde te stoppen, omdat anders de bank zijn lot zou zijn, bond ie in en trok subiet het vlammende kledingstuk uit. Dat was het hem niet waard, zag je hem denken. Met Pieter en Martin de Waal op de bank, Edwin op de goal en als achterhoede Leo, Richard, Marco en Fred, in het midden Jeroen, Henk, Ad en Roeland en voor Johan en Meindert begonnen we rustig aftastend aan de wedstrijd. Be Fair dacht er hetzelfde over en daardoor waren de eerste 45 minuten weinig spectaculair. De Waddinxveners waren beter, maar kregen nauwelijks kansen. Meindert daarentegen was een ware plaag voor de zwart-witten. Hij zou dan ook voor het enige doelpunt zorgen van onze kant. Johan stuurde hem uitstekend weg met een diepe bal en neef Zwanenburg liet iedereen de hielen zien en tekende voor de gelijkmaker (1-1). Even daarvoor had Be Fair via een lullig kopballetje voor de 1-0 getekend. In de rust was het lang wachten op de thee. Dat was men vergeten. De hoogbejaarde bestuursdienst schonk ons toen een half litertje warm water, één theezakje, 11 plastic bekers en 11 suikerklontjes. Het zijn blijkbaar zware tijden voor de veenbewoners. Afijn, na de warme thee weer de koude in, op weg naar een stunt. Tenminste dat was de bedoeling. Martin de Waal deed het als vervanger van Johan niet slecht – hij kreeg een tweetal goede mogelijkheden – maar de goalie van Be Fair stond zijn mannetje. De opponent liet zich niet onbetuigd en zette twee tandjes bij. Marco moest daarop met een liesblessure naar de kant en Be Fair stond inmiddels al weer met 2-1 voor. De linies sloten steeds slechter aan, zodat er veel ruimte op het middenveld ontstond. Voor flegmatieke spelers als Pieter en Roeland is dit een slecht scenario zoals u weet. De 3-1 kwam daarom snel en was de doodsteek. Hoe Fred de manschappen ook toeschreeuwde, het mocht niet meer baten. De 4-1 was een slippertje van onze doelwachter, maar was slechts voor de statistieken belangrijk. Be Fair had het laatste kwartier gemakkelijk uit kunnen lopen naar grotere cijfers, maar snakte vanwege de koude wind naar de warme catacomben. Ondertussen had Pieter wat disputen achter de rug met zijn direct tegenstander en de scheids en wilde als protest het rode hesje van Leo gaan dragen. Het kledingstuk werd op dat moment echter gedragen door de gewisselde Ad Vergeer. Hij vond het niet eerlijk, dat hij alweer bier moest gaan halen. In de kleedkamer gekomen waren de gemoederen gelukkig alweer wat bedaard en werd er gesproken over andere geneugten des levens…