Zolang de mensheid bestaat zijn er talloze oorlogen en conflicten uitgevochten. Expansiedrift was vaak een grote drijfveer. Ook godsdiensten, gebrek aan voedsel en politiek waren regelmatig de oorzaak van wapengekletter. Na WO2 – welke enkele tientallen miljoenen slachtoffers eiste – werd alom de gedachte verkondigd dat de mens nu eindelijk zijn lesje wel zou hebben geleerd. Een kijkje in de recente geschiedenis leert ons echter het tegenovergestelde. Nee, we hebben ons lesje helemaal niet geleerd. Ook in de voetbalsport gaat het er vaak onsportief aan toe. “Voetbal is oorlog.”, zei ooit Amsterdammer Rinus Michels. In de kleedkamer van de veteranen is politiek vaak het onderwerp van verbale strijd. Er zijn erbij die veronderstellen hier veel kennis van te hebben en proberen dan de zgn. niet-wetenden met veel overtuigingsdrang tot andere gedachten te brengen. Grote sprekers zijn hierbij steevast onze aanvoerder Jan Eykelestam, onze CEO Leo de Wit en afgelopen zaterdag deed ook onze nieuwbakken voorzitter Harold van Aart een duit in het politieke zakje. Daarbij konden de toehoorders van geluk spreken, dat ons D66/VVD-raadslid Ignace van Boreel verstek moest laten gaan. In de vorige wedstrijd tegen Rijnstreek vond hij het nodig om midden in de wedstrijd de geloofwaardigheid van de christelijke politiek ter discussie te stellen. Cees den Butter, zoals bekend een nazaat van Oudewaters bekendste politicus Jan, was daar niet van gediend en diende hem via een keiharde elleboogstoot van repliek. De doorgaans flamboyante van Boreel had hier echter geen antwoord op en verliet al na 10 minuten naar adem happend het veld van de Nieuwerbrugse voetbalclub. Afgelopen zaterdag was hij nog niet hersteld. Nee, zijn huisarts had zelfs een kneuzing van twee ribben geconstateerd. Toch diende hij bij de FCO aan te treden, want er stond een bardienst op hem te wachten. De app van de leiding werd bestookt met berichtjes van Ignace, waarin hij op creatieve wijze onder deze taak uit probeerde te komen. Uit betrouwbare bronnen (lees: de buren) weten we dat het met de zwaarte van de kwetsuur wel mee valt. De wijd openstaande ramen van zijn slaapkamer speelden hierbij een essentiële rol. Afijn, er wordt dus regelmatig pittig gediscussieerd bij de vets en men laat hierbij zien nog zeer veel primaatgedrag in zich te hebben. Henk hoorde dit schijnbaar gelaten aan. Toen Jan op luide toon het woord wilde nemen, duwde Henk hem terug op de bank en nam tot veler verbazing het woord. “Jullie vertonen allemaal apengedrag!’, zei hij op rustige toon. “Allemaal willen jullie op de rots zitten, maar houden dat geen van allen lang vol.” “Hebben jullie wel eens gehoord van de bonobo’s?” Allen zwegen terstond, van bonobo’s hadden zij nog nooit gehoord. Nee, niet allemaal. Leo, onze erudiete machineboer, stak grijnzend zijn vinger op. “Dat zijn toch die apen, die de ganse dag alleen maar seks hebben?” Inmiddels glimlachte Henk van oor tot oor en dit beeld deed uw schrijver onwillekeurig denken aan een bonobo-aap op gevorderde leeftijd. Voor de nietsvermoedende lezer dezes even een korte verhandeling over de familie van de chimpansee. U weet dat het DNA van de laatste voor 98% met de mens overeenkomt. De bonobo – ook wel dwergchimpansee genoemd vertoont gedrag dat veel op die van ons lijkt. De volgende uitleg is een korte samenvatting van het betoog dat Henk in kleedkamer 11 hield.
De bonobo leeft in Centraal Afrika en hoofdzakelijk in Congo. Het dier lijkt voor 99% op ons, maar hun gedrag wijkt op belangrijke punten sterk af van de homo sapiens en alle andere aapsoorten. Een bonobovolk leeft zeer vredelievend en lost alle ontstane conflicten op met seks. Je weet niet wat je ziet. Overal zitten, liggen, staan en hangen apen, die het met elkaar doen. Mannen met jonge vrouwtjes, mannen met mannen, vrouwtjes met vrouwtjes, alle mogelijkheden worden ten volle benut. Men heeft echter één restrictie : je blijft van kinderen af. Een nieuwkomer (leuke woordspeling trouwens) wordt niet de hand geschud maar wordt direct verwelkomd met een regelrechte orale bevrediging. De bekende primatoloog Frans de Waal – geen familie – stelde dat bij de vele observaties die zijn verricht, nooit een vorm van oorlog is geconstateerd. Geen moorden, geen incest, geen verkrachtingen. Alles wordt met de liefde opgelost. Als er ooit een Utopia heeft bestaan, dan lijkt deze levensvorm er dicht tegen aan te zitten. Een ander opvallend fenomeen is het feit dat de vrouwen de baas zijn. Hoewel de mannetjes groter en sterker zijn, benutten de dominante vrouwtjes hun seksuele aantrekkingskracht ten volle. Als bijv. chimpansees gaan vechten, gaan ze net zolang door tot er doden vallen. Bij hun familieleden de bonobo’s springen de vrouwtjes direct tussen ruziënde mannetjes. Hun verleidingskracht doet dan de rest: conflict opgelost. Wanneer de apen honger hebben wordt er voedsel verzameld, alles op een hoop gelegd en ter viering ontstaat dan een enorme orgie. Ook nu zijn de dames de initiatiefnemers. Er is daarom ook weinig stress en leven de dieren in bijna perfecte harmonie samen. De pan paniscus zou symbool hebben kunnen staan van de flower powertijd eind jaren ’60. In die hippieperiode werd het bedrijven van de liefde en het stoppen van oorlog voeren als credo gezien. De exponenten van deze subcultuur droegen gewaden die de mannen en de vrouwen nauwelijks van elkaar scheidden. Ook het dragen van lang haar zorgde voor het grotendeels opheffen van de verschillen. Alles stond in het teken van harmonie en liefde. Jammer genoeg verdween deze cultuur al weer rap en in retrospectief zien we dat van al die mooie idealen niets meer is terug te vinden.
Henk liet ons naar adem snakken. Wat een prachtig verhaal! Al onze verhandelingen, meningen en betogen werden in één klap gedegradeerd tot kleuterpraat. “Jullie kunnen hier veel van leren heren!”, sprak de kleine bonobo streng. Marco verslikte zich bijna in zijn bier en zelfs Jan zweeg in alle talen. Leo zijn ogen glommen als parels in het volle maanlicht. “Dat zou mooi zijn.”, scheen hij te denken.
Twee uren hiervoor hadden wij ons nog para-militair opgesteld voor de teamfoto. Onze aanvoerder had ons allemaal een baret geschonken, waarbij de spelers een groene droegen en de leiding ter onderscheiding een rode, waardoor onze strijdvaardigheid sterk zou worden benadrukt. Fotograaf Gerard van Hooff hield er een nat pak aan over, want het was zaterdag hondenweer.
Veteranen 1
De eerste 45 minuten was er inderdaad nog sprake van een strijd, maar de gelukkige 1-0 ruststand tegen DONK (goal Martin de Waal) deed ons versuffen. De tweede helft werden we door de Gouwenaars overlopen en de 1-4 eindstand was nog te verteren, zo slecht waren we in de tweede akte. De baretten werden direct weer in de doos gedeponeerd. Henk bleef positief. “Denk maar aan een mooie vrouw heren.” “Dat zal de teleurstelling snel doen vergeten.” Jan stond toen direct op en wilde de rode baret van uw schrijver op zijn hoofd zetten en daarbij een speech houden over heldhaftigheid, strijdlust en mannelijkheid. Na enkele met veel speeksel versierde one-liners, werd hij dus door de kleine van Mechelen onderbroken. De rest weet u nu. Het was inmiddels half 6 en boven wachtte ons een gezellige, volle kantine. Cees zat inmiddels naast enkele spelersvrouwen en was zichtbaar nog onder de indruk van Henks verhaal. Tot slot willen wij Harold bedanken voor zijn uitstekende leiding en Leo voor zijn heldhaftige spel. Net voordat hij de kantine verliet liet hij weten erg gecharmeerd te zijn van de levensopvatting der bonobo’s. Hij stond daar niet alleen in…
Zijn dat nu Henk’s apestreken of apenstreken?