In het begin van de jaartelling was de rivierdelta van de Rijn een enorm groot en een volledig oncontroleerbaar gebied.  De Rijn stroomde toen voor een groot deel via Utrecht, Woerden en Leiden richting Noordzee, maar er was ook een flinke stroom via Tiel, Culemborg, Vianen, Montfoort en Woerden die uitmondde in de toenmalige Almere (Romeinse benaming), het latere IJsselmeer. Als er via hoogwater en een noordwester storm het water terug richting land werd opgestuwd, overstroomde het o.a. het gebied rond Montfoort en Linschoten regelmatig. Er werd daardoor veel klei afgezet, zodat in de loop der jaren er in dat gebied een verhoogd stuk land ontstond. Door verdere bodemdaling verderop in het westen kreeg de Linschotenstroom – voor het eerst zo genoemd door bodemonderzoeker Dr. Vink in 1920 – steeds minder watertoevoer en verzandde uiteindelijk volledig. Het dorpje Linschoten moet reeds in de 12e eeuw zijn ontstaan. Het eerder genoemde verhoogde land was een goede plek om een nederzetting te stichten. Net zoals bijvoorbeeld de verhoging van het gebied in Oudewater waar de huidige Linschoten samenvloeit met de Hollandse IJssel (vroeger ook een zijtak van de Rijn), een ideale zou blijken voor de stichting van ons latere Oudewater. Op deze plek woont nu bijv. onze aanvoerder Jan Eykelestam. De oorsprong van de naam Linschoten is een lastige kwestie. Er zijn historici die spreken van Lindeschote: een riviertje (linde) waar een verhoogd, bebost stuk grond (schote) lag.  Ook zou er stukken land afgescheiden kunnen zijn met lindehout. Een schote zou dan een oud woord voor afscheiding zijn geweest. Afijn, het sympathieke gehucht wordt al eeuwen in annalen genoemd en heeft een prachtig, historisch centrum waar de tijd lijkt te hebben stil gestaan.

Linschoten heeft een aantal bekende inwoners gehad in de loop van de historie. Zo was raadspensionaris Johan de Witt – in de 17 e eeuw de machtigste man van de Republiek der zeven verenigde Nederlanden – de heer van de heerlijkheid Linschoten. In het rampjaar 1672 werd hij en zijn broer op brute en ronduit schandalige wijze geëxecuteerd door de moordlustige aanhangers van de prins. De briljante de Witt was trouwens ook heer van Hekendorp, Snelrewaard en het gehucht IJsselvere. Een andere bekende Linschotenaar is Mat Herben. De besnorde rechterhand van de later vermoordde Pim Fortuin, was een aantal jaren leider en kamerlid van de LPF. Bewoners van het dorpje Linschoten werden vroeger beschimpt met de naam ballensnoepers. Reeds lange tijd zouden de dorpsbewoners graag het oudhollandse snoepje hebben verorberd. De veteranen onder ons kunnen zich nog goed herinneren dat je bij een bezoek aan je oma vaak een zwarte bal in je hand kreeg gedrukt. Het was de kunst er zo lang en zuinig mogelijk op te zuigen. Onze generatie kreeg daardoor een krachtige en behendige  tong.

De vv Linschoten – vaak VVL genoemd – is opgericht in ’74. Het vlaggenschip acteert al jaren in de vierde afdeling van west 2. Eind jaren ’90 waren de topjaren van de club. Enkele tijd werd toen zelfs in de 3e klasse gespeeld. Tegenwoordig is de club weer een bescheiden 4e klasser. De veteranen van de rood-witten waren enkele decennia tegenstander van de veteranen van OVS en tegenwoordig acteert men nog steeds tegen de geelbuiken op leeftijd. Meestal moesten de mannen uit Oudewater het onderspit delven, maar dit seizoen begonnen we met een nette 1-1 tegen EU c.s.. Vanwege  een enorme schare van afwezigen togen we met een enkel voertuig richting sportpark Rapijnen. Het merendeel kwam heel sportief met de fiets naar het naburige dorp. Het was prachtig lenteweer en de met Kwaak in bloedvorm zou een gelijkspel wederom tot de mogelijkheden behoren. Sterkhouder Jeroen was gelukkig wel weer van de partij, maar onze motor op het middenveld Cees den Butter zouden we node gaan missen, zou later blijken.

VVL startte furieus en de eerst 25 minuten liepen we louter achter de tegenstander aan. Gelukkig kregen de gastheren nauwelijks kansen, zodat wij het laatste kwartiertje – nadat de eerste storm was geluwd – ons enigszins konden herpakken. Bij enkele spaarzame uitbraken was vooral Johan Kroon gevaarlijk. Hij schotelde spits Martin de Waal en middenvelder Ignace een aantal mooie kansen voor de neus en was later zelf erg dichtbij met een goede kopbal op de lat. VVL sloeg prompt toe. Bij een snelle tegenaanval werd de rechtshalf over het hoofd gezien en Martien moest toen aan de bekende noodrem trekken. De strafschop die volgde ging onberispelijk tegen de touwen: 1-0. Na de thee kwamen Pieter, Harold en Roeland in het veld, maar de accu was door het lome weer snel leeg. Onze spitsen Martin en Johan kwamen niet meer in het stuk voor en de achterhoede onder leiding van de soeverein acterende Jan Eyk mochten in hun handen klappen dat Linschoten de vele kansen onbenut liet. Uiteindelijk werd het slechts 2-0. De  wedstrijd eindigde jammer genoeg met enkele onnodige overtredingen we mochten van geluk spreken dat onze doelwachter al zijn tanden en kiezen nog kon poetsen. De referee stond erbij en keek erna.

De 3e helft na afloop vergoedde echter veel. Vele kilo’s frituur werden weggehapt en gelukkig smaakten het gerstenat ook prima. Vaste supporters Anja, Richard – nog steeds geblesseerd – en Andrea verhoogden daarbij zoals altijd de sfeer. Berry mocht na de schandalige vertoning van vorige week zaterdag op de Markt niet mee van Janice.

Er stond nl. zondag nog een housewarming op de rol bij Johan en Berry’s gade wilde dat de voormalige speler van de vets fit in Johans nieuwe appartement zou verschijnen. De rappe bol.commer liet vorige week in een jolige bui doorschemeren dat ie weer ging voetballen, maar afgelopen zondagmiddag krabbelde hij met een Spa rood in de hand weer terug. Zijn Schotse schone hield daarbij haar stoute echtgenoot strak in de houdgreep. Met de charmante Keltische tongval maakte zij duidelijk de touwtjes nog steeds strak in de handen te hebben.

Het was aangenaam toeven in de Goudse  woning. In de splinternieuwe flat van onze Johan moesten we heel knus urenlang luisteren naar zijn volledige collectie sprookjesmetal. Naast deze vreemde muziekvorm bezit Johan ook nog een   enorme verzameling EO-rock.  In de doos met oude singles vond uw scribent ook nog een 45-toerenplaatje met sprookjes verteld door Mies Bouwman,  “De klok van Arnemuiden” van Schele Greet en Bolle Jan en het hele oeuvre van BZN. De bizarre  muziekkeuze  viel niet zo in de smaak van purist Jaap. Hij luistert liever naar ‘Walking in Memphis” van Marc Cohn; een reeds lang vergeten open haardvuur-zanger uit de VS. Nee, dan liever het rondborstige stemgeluid van de Waddinxveense Sharon den Adel of de lange uithalen van Anneke van Giersbergen. Maat Jaap tikte na 5 cd’s wild op de schouder van uw correspondent: “We gaan Manus. Ik kan het niet meer aanhoren!” Man of the match werd Jan.