Een harem, afkomstig van het Arabische woord ḥarīm,( “afzonderen of verbieden”) is een afgesloten en bewaakte woonruimte, waarin de vrouwen  in de islam maximaal vier en eventuele concubine(s) van één echtgenoot samenleven, veelal met kinderen en eventueel personeel, zoals haremwachters. Meestal heeft men het over de harem van een Oosterse ambtsdrager of hoofd van een familie. Harems waren en zijn nog steeds wijdverbreid in sommige delen van de islamitische wereld. De term ook toegepast op andere polygame culturen  vooral vorstelijke hoven, zoals in het oude keizerlijke China. “Raise the red lantern” is een prachtige Chinese speelfilm over zo’n polyhuwelijk. De film waarmee de westerse zegetocht van de Chinese regisseur Yimou en zijn steractrice Gong Li begon. Het betrekkelijk eenvoudige verhaal – over een feodale heer die er vier echtgenotes op na houdt – speelt zich af binnen de beslotenheid van vier grijze muren, een labyrint waarin een anonieme en centrale autoriteit het individu klemzet en iedere vorm van verzet met harde hand de kop indrukt. Yimou kreeg een Zilveren Leeuw en een Oscarnominatie. De privacy van de vrouwen werd in de harems  zeer gerespecteerd. Ongeoorloofd binnentreden van deze vrouwenverblijven is ten strengste verboden voor buitenstaanders. Onder de vrouwen geldt een rangorde, die rekening kan houden met de volgorde van huwelijken, het krijgen van zonen (vooral de erfopvolger; vooral in afwachting daarvan kan de koningin-moeder bovenaan staan) en/of de actuele voorkeur van de heer des huizes. De ‘eerste vrouw’ kan gelden als een vorstin; ze kunnen zelf gezag hebben over en/of onder toezicht staan van een eunuch.  Bekend zijn de harems geworden vanwege de intriges daarbinnen, maar ook als broedplaats voor kunst en cultuur. In tegenstelling tot wat men vaak denkt is een harem niet alleen het verblijf van de vrouwen, waar het familiehoofd seksuele relaties heeft, maar ook hun kinderen en huishoudelijk personeel  kunnen deel uitmaken van deze hofhuishouding, die traditioneel gescheiden was van het mannenverblijf. Ook bij westerse beschavingen komt polygamie voor. Zo kennen de Amish – een protestantse geloofsgemeenschap, die oorspronkelijk uit Zwitserland komt en later zich in Duitsland vestigde en tenslotte in de Verenigde Staten terecht kwam – ook veelwijverij. De Mormonen uit o.a. Utah USA vonden ook een lange tijd een polygaam huwelijk de normaalste zaak van de wereld. Men zegt dat enkele prominente kerkvaders uit de 19e eeuw een openbaring hadden gekregen dat men voor meer nageslacht moest zorgen en dat een huwelijk met meerdere vrouwen hiertoe een goed middel zou zijn.

De voetbalwereld was lange tijd een mannenbolwerk.Tot in de jaren ‘60 zagen de stadions zwart van de mannen. De kleding was vaak somber gekleurd. De beter gestelden droegen hoeden en de arbeiders petten. Vanaf het einde van de zestiger jaren kregen veel amateurclubs een clubhuis en daardoor veranderde de populatie van de verenigingen snel. Voor het zetten van  thee en koffie, het serveren van een bal gehakt en het schoonhouden van de kantine had men nl. vrouwen nodig. Met weemoed denken vele mannen terug aan die tijd. De onderkomens kregen door de komst van de vrouwen ook een andere functie. Het werd een gezellige ontmoetingsruimte waar de spelersvrouwen gezellig met elkaar keuvelden over de kinderen, de was en over de bedprestaties van hun echtgenoten. Onderwijl bespraken de heren onder het genot van een pilsje de wedstrijd, de toestand in de wereld en hun werk én over het gezeur van hun vrouwen.

Bij veel clubs werden er kaartavonden, dansavondjes en bingo’s georganiseerd. Na de eerste feministische golf is het damesvoetbal geboren. Tegenwoordig is een voetbalclub een gemengde gemeenschap van voetballende meisjes, vrouwen en hun broers, vaders en echtgenoten. In allerlei functies hebben dames zitting, tot aan het hoofdbestuur toe. Jammer genoeg is het veteranenvoetbal nog altijd een mannenbolwerk. Om duidelijk te zijn: dit ligt niet aan de leiding. Jaap en Manus zijn de meest vrouwvriendelijke personen in het voetbalwereldje. Nee, de oorzaak ligt bij de vrouwen zelf. In het verre verleden kwamen er nog weleens enkele dames de wedstrijd bekijken om na afloop een wit wijntje weg te kolken, maar sinds de fusie is dit helaas verzand. Volgens enkele spelersvrouwen missen de  dames  de knusheid van de oude OVS-kantine, maar vooral een lekker wijntje voor weing geld en bijbehorend  hapje. Tegenwoordig kun je je hongerige maag slechts vullen met een twee weken oud, melig, wit broodje met een plak zweterige jonge kaas of je overgeven aan de frituur. De veteranenspelersvrouwen op leeftijd – met alle respect – willen tegenwoordig goed op hun gewicht letten en eisen een breed aanbod van gezond voedsel en drank.  De bestuurders  van de FC Oudewater zijn daar na drie jaar nog steeds niet aan toe en daarom besloten spelersvrouw Isabelle en vriend/spits  Martin W  dat e.e.a. nieuwe leven ingeblazen moest worden. Afgelopen zaterdag werd dan ook tot Veterans Ladies Day omgedoopt. Bij de oude OVS-kantine zou een rijk gevulde dis klaar staan met fruitmixjes, groenteshakes, salades van couscous met gele linzen en kikkererwtenhamburgers. De bierkannen zouden worden gevuld met vers, koel kraanwater en schijven komkommer. Als muzikale omlijsting zou  Brian Eno zorgen. Zijn bekende ambient-sound brengt de meest gestresste voetballers én coaches in een heerlijke ontspannen Zenhouding. Een geweldig idee! Na de thee stroomde de zijlijn van veld 5 vol met dames. Sommigen in luchtige harembroeken en minimale, doch discrete bovenkledij. De oudjes stonden inmiddels op een 0-3 achterstand en de wissels dienden zich daarom gemakkelijk aan. Marco stak als eerste zijn vinger op. Later zou blijken waarom. De laatste 45 minuten deden de mannen van De Rijnstreek het rustig aan, zodat we nog enkele malen in de buurt van het vijandelijke doel kwamen. Het eerste beste schot op doel zorgde voor een orgastisch gegil en de dames klapten hun handen stuk. De bal ging overigens hoog over en belandde in de Hollandse IJssel. Dat was het sein voor Marco om op te staan en warm te gaan lopen. Uw lijnsman sloeg aan de overkant met de vlag in de hand het tafereel gade. Verwacht werd dat hij er snel in zou komen om zijn kunsten te gaan tonen. Na enkele minuten heen en weer lopen begonnen de vrouwen steeds harder te gillen. Marco ging steeds harder te lopen en deed daarbij diverse kolderieke, gymnastische hoogtstandjes. Na een minuut of vijf legde arbiter Harold de wedstrijd stil. Het volume van zijn kleine fluit kon nauwelijks meer boven de schreeuwende dames uitkomen. Ondertussen kreeg Zwaan van alle dames een high five en vroeg terstond om een rentree. De achterstand was ondertussen opgelopen tot 0-5, maar dat was de meeste dames ontgaan. Het laatste fluisignaal klonk en de dames renden direct naar de gedekte tafel met Groen Linksvoedsel. Daar aangekomen zagen zij echter een geheel ander menu voorgeschoteld. De borden waren gevuld met worst, kaas, gehaktballetjes en in de schaduw stonden een vijftal  kratten bier en tientallen flessen koele Pressuco te wachten. Martin en Isabelle waren hoogst verbaasd. Hoe was dit nou mogelijk? Wie had dit gedaan? Bij navraag zweeg iedereen.

Boze tongen beweren dat het echtpaar van Vliet niet mee wilde doen aan een maaltijd van de linkse kerk en zou halverwege de tweede helft stiekem het gezonde voedsel hebben verwijderd. Anita’s  rechts getinte columns op Facebook gaan vaak tot aan de grens, maar dit ging er ver over! Jaap keek er niet van op. Terwijl de mannen een biertje pakten en de wedstrijd doornamen met de spelers van De Rijnstreek, nam hij te midden van de 16 (!) dames een forse slok wijn en stopte de beide wangen vol met vlees en kaas. De Koningstelg voelde zich als een vis  in het water en wond met zijn charmes de dames om zijn vinger. Marco had zijn wulpse warming up van een half uur ten spijt het nakijken. Het werd ondanks de slinkse move van de van Vliets een beregezellige middag. Tot ver in de middag scheen de uitbundige  lentezon  en met rood verbrande koontjes verlieten de dames daarna de geslaagde Ladies Day. Enkele jaloerse mannen waren inmiddels naar de kantine getogen en dansten daar hun voeten stuk bij de muziek van de gebroeders Plas. De grijze, kalende mannen sloofden zich tot op het genante af uit voor de voetbalsters van FCO Dames 1. Topdanser Simon v.d. Gun spande de kroon. Bij één van de slotnummers van The Clean Foot Clan rukte hij de microfoon uit de handen van zanger Hans Plas en zakte bij het zingen van het slotrefrein van Summer of ‘69” van Bryan Adams  door de knieën voor een roodharige schone van de FCO. Ondertussen had Rien v.d. Stok genoeg gerstennat genuttigd en vulde even daarna samen met genoemde Simon de gehele dansvloer. Geagiteerd sprong Plas soepeltjes over één van de monitoren en nam de microfoon terug in bezit. Achterin de kantine zaten de mannen van Kees Meerveld met ieder twee volle kannen bier voor hun neus. Na de slotakkoorden van gitarist Hans Mulder sprong de prominente geelbuik Jean le Chèvre wild op en eiste Nederlandstalige muziek. Het barpersoneel schrok zichtbaar van deze licht agressief gestelde vraag en zette direct  “Mooi was die tijd” van Corrie Konings in. Meerveld, zoals iedereen weet getrouwd met uitbaatster Annelies Pannenkoek, schrok wakker en zong luid brullend mee met de klassieke song. Nadat de puinhoop van het bacchanaal na afloop zichtbaar werd gemaakt, waren de meeste liederlijk dronken FCO-ers reeds lang in de Bokkensprong en stonden daar als haringen in een ton aanééngeplakt.