Al vroeg in het seizoen werd het idee geopperd om een mooi internationaal toernooi te bezoeken met de talenten. Na wat gepuzzel en verscheidene data, werd er gekozen om samen met de JO15-1 af te reizen naar België. Daarvoor moest er wel het nodige aan wedstrijden verzet worden. Het toernooi in Poperingen vond namelijk plaats in het hemelvaartsweekend en die zaterdag moest er normaal wel een competitieronde worden afgewerkt. Allereerst werd er een begroting gemaakt en daarna gelijk plannen om geld op te halen. Al snel bleek een blinde poule een veel gehoorde optie. C en D maakte samen plannen om op de eerstkomende Super-Saturday dit ten uitvoer te brengen. En met bijna 4 verkochte borden leverde dit een geweldige opbrengst op. De laatste zaterdag, Paaszaterdag, werd competitieronde 9 alvast vooruit afgewerkt. Het beste en opmerkelijkste idee kwam, tot ieders verbazing, van de hoofdtrainer. Hierbij kwam de onbekende donkere kant van hem boven. Laten we een bingomiddag organiseren, was uit zijn mond te horen. Zo gezegd zo gedaan. De talenten gingen de straten op en zo werden er meer dan vijftig prijzen bij elkaar gesponsord. Waarvoor we de middenstand nog zeer dankbaar zijn. Op de laatste zaterdag van april was er weer een Super-Saturday en de ideale gelegenheid om de bingo te houden. Met voorafgaand nog een rondje blinde poule, in de rust een verloting, kon na de wedstrijd van het eerste de bingomiddag van start gaan. Met hulp van Rachel en Lars als quizmaster in een blinkende outfit, werden er drie rondes gespeeld. Bij de laatste, super ronde was bijna de hele kantine geconcentreerd aan het mee kruisen. Uiteindelijk ging Tijn Klever er met de PlayStation 4 vandoor.

Hemelvaartsdag om klokslag half 3 werd er verzameld op de parkeerplaats bij sportpark Markveld. Nadat de JO13 wederom de tassen kwijt kon in de bagageauto van de familie Noordman, kon de reis beginnen. Dit zou op voorhand een lange reis zijn, want Poperinge ligt tegen de Franse grens aan. De reis liep voorspoedig en een krappe drie uur later kwamen ze aan bij KFC Poperinge. Nadat de aanmelding voltooid was, kon de slaapzaal ingedeeld worden. We sliepen in een afgezet gedeelte van een grote sporthal. Na het neerleggen van de matrassen was er nog genoeg ruimte over voor een rondo-tje, voet-volleyveldje of iets dergelijks. Ook werden de oplaadpunten voor de verscheidene meegebrachte media aangelegd. Hierna kon de weg naar het schaftlokaal gezocht worden. Bij het eerste stoplicht merkte Djardo op dat hij gehoord had dat het 1 keer links was en na de bakker rechts. Er werd omgekeerd en de andere kant opgelopen. We mochten eten in de feestzaal bij een hotel in het dorp. Na enkele honderden meters werd er toch gegoogeld op hotels en rechtsom gekeerd. Bij het eerder vermelde stoplicht werd er nu overgestoken en na negenhonderdvijftig meter naar rechts afgebogen. Met een volle buik van de hamburger met krieltjes werd na het eten in één goede baan terug naar de campus terug gelopen. Na wat gevoetbal en het kussenopschudgevecht, werd net voor twaalven de tanden gepoetst. Toen om kwart over twaalf het licht uit ging hoopte de leiding dat het stil zou worden. Na enkele waarschuwingen door een belgische madamme, sliepen de meeste gelukkig om half vier.

Klokslag zeven uur ging de wekker van de grote trainer. Als we om tien uur moeten voetballen, zullen we om half acht toch naar het ontbijt moeten gaan lopen, was de avond ervoor uit zijn mond te horen. Nadat de rest van de leiding en de D-selectie zich ook hadden opgefrist, werd net voor achten de wandeling naar de ontbijtzaal aangevangen. Gelukkig was de rij minder groot dan de avond ervoor en kon er voor negenen met de voorbereiding gestart worden. Om tien uur kon er, onder aanmoediging van de JO15-1, tegen USO Bezons uit Frankrijk afgetrapt worden. De talenten begonnen flitsend. Na twee minuten was het Daan die op het doel werd afgestuurd en de keeper omspeelde. De eerste internationale treffer was een feit. Al snel volgde de tweede. Drie minuten later was het aanvoerder Sem die, met een mooie afstandsschot, de tweede oudewaterse goal noteerde. Halverwege de vijfentwintig minuten durende partij werd een corner van Fin D door Fleur tegen de touwen gewerkt. Weer drie minuten later was het Daan die goed kaatste met Zegert en hierna op de keeper af kon. Zijn schot ging over de goalie heen en bracht de 4-0 op het ontbrekende scorebord. Vijf minuten voor het einde ging Gio op de keeper af. Deze miste de bal, maar Gio niet. En zo was de 5-0 eindstand bereikt. Voor de tweede wedstrijd moest twee en een half uur gewacht worden. Hierdoor was er voldoende tijd om twee keer de C te bekijken, warme broodjes worst te eten of te voetvolley-en. De tweede wedstrijd, tegen de leeftijdsgenoten van het Belgische JOV Lille, was een gelijk opgaande strijd. De voor de gelegenheid omgedoopte centrale verdediger, Wessel en keeper Colin waren duidelijk niet gewend zo dicht bij elkaar te spelen. Het los van Colin werd te laat geroepen of gehoord en leverde bijna een eigen doelpunt op. Het was een spannend partij en het hobbelende veld maakte goed voetbal lastig. Twee minuten voor tijd wisten de talenten dan toch de wedstrijd in hun voordeel te beslissen. Een corner van Giovanni kwam precies op het hoofd van de inlopende Finn D en ook deze drie punten konden in de tas. Door deze overwinning was de kwartfinale al zo goed als binnen. Hierdoor werd er ook iets te gemakkelijk begonnen aan de derde wedstrijd tegen het nog puntloze Franse ESC Longueau . In de derde minuut belandde de bal met een mooi schot over de te ver voor zijn doel staande oudewaterse goalie heen in het doel. Hiermee was de eerste tegenvaller van dit toernooi te noteren. Maar de rug werd gerecht en met passie gespeeld. Het was wel een slechte passie, want het spel verdiende de eerste 15 minuten geen oudewaterse goal. Naar mate het einde naderde, kregen de talenten meer grip en kansen. Wederom was er een corner die succes opleverde. Moos gaf van rechts voor en Zegert raakte de bal als geelbuik het laatst. Via een tweetal franse benen belandde de bal in vijandelijk doel. De talenten roken bloed maar de tijd was voorbij. Met zeven punten uit drie wedstrijden waren de Oudewaternaren groepswinnaar. Ook bleek de JO15 in hun poule tweede geworden te zijn, met één winst partij, twee gelijkspelen en één verlies partij en wonderwel door naar de kwartfinale.

Het kamp werd afgebroken en er werden door de talenten nog wat pogingen gedaan om, vanaf een meter of negen door één van de zes gaten te schieten in een doel. Drie pogingen en één bal in een bovenste gat of twee in de onderste was goed voor de finale van het penaltybokaal op zaterdag. Verder dan twee verschillende spelers in de onderste kwamen de talenten niet. Wel viel de poging van de hoofdtrainer op, want hij wist wel het doel te raken. Helaas voor hem was dit het doel aan andere kant op het achterliggend veld. Hierna werd er plaats in de auto genomen door de jongens en een meid om samen vlot te bouwen en tandem te fietsen. Althans, dit werd hun de hele dag door de leiding op de mouw gespeld. ‘Waarom gaan we dit nu doen en de JO15 gaat paintballen’, was een veel gehoorde term. Aangekomen bij het grote meer werd dit verhaal een beetje meer gefundeerd. Bij het paintballen aangekomen, fleurde de gezichten snel op. De hoofdtrainer testte een kogel op sterkte met zijn vingers. De vingers wonnen, waardoor hij met de gele vlek op zijn trainingspak wat extra herkenningspunten bezat. Ook Finn K testte de balletjes, alleen wel met zijn voet. Dit leverde zijn vader ook extra camouflage punten op. De groep werd in vieren gedeeld en de strijd kon beginnen. Doel was de leider van een ander team uit te schakelen. Hierna werd er een spel met groepjes van drie andere gespeeld en als laatste was het iedereen voor zich. Om zeven uur was iedereen leeg geschoten en werd de afrekening in orde gemaakt. Omdat we al wat laat waren, werd er gekozen om met de auto direct naar de avondschaft te rijden. Daar aangekomen werd niet door iedereen de kippenballetjes en pasta met gejuich ontvangen. Waar de ene alleen pasta met saus at, zag je op een ander bord alleen balletjes drijven in diezelfde saus. Na een beetje aandringen van de hoofdcoach, werden de talenten een patatje in het vooruitzicht gesteld. Dit werd natuurlijk met groot enthousiasme ontvangen. Terwijl de leider de toetjes ging ophalen, googelde de trainer op een frietkot. Na terugkomst met de chocomouse, bleek de ’t Hommelke de beste frietstek, volgens de hoofdcoach. Rij maar achter me aan, dan komt het goed, was het laatste dat zijn assistenten hoorde. Via Reningelst, Lorkeste, Klijte en Ypra kwamen we uiteindelijk bij ’t Hommelke in Heuvelland aan. Aan de 11,2 kilometer afgelegde weg hadden de tien talenten in de twee volgauto’s volgens zegge al 4 frietkotte, 2 frietkarre en een enkele frituur gezien. Hier werd, met een potentiële basisplaats in de kwartfinale, niet met de trainer over gerept. Bovendien waren de spelers, vanwege de barre staat van de belgische binnenwegen, al lang blij dat ze er waren. Vol goede moed werd er naar binnen gegaan. De bazin ter plaatse haastte zich achter de talenten aan, om de bestelling op te nemen. Na het eerste woord patattes, melde ze echter dat de frituur er in 2014 al uit gesloopt was en er alleen een oud gesmeerd broodje te verkrijgen was. Maar als jullie één keer links en één keer rechts lopen (waar hebben we dat eerder gehoord?) sta je in de frituur van Heuvelland. Zo gezegd zo gedaan en twee minuten later schrok de jeugdige bediende bij de binnenkomst van de talenten. Haar gezicht sprak boekdelen, maar we werden niet weggestuurd. Na vragen over currie of ketchup, hebbie ook pinda saus(nee dus) en is er ook speciaal, werd de bestelling op een papiertje geschreven. Nadat voor de patat oorlog toch wat anders was gekozen, werd het papiertje aan de jonge dame overhandigd. Na vragen terug als: ‘wij hebben geen saus die ‘zonder’ heet’ en ‘wij hebben wel curry ketchup maar geen curry mayo’ werd de friet dan toch in het vet gedoopt. Niet veel later werden de behoorlijk grote (kleine) bakjes met vette slappe friet bij de talenten bezorgt en sporadisch leeg gegeten. Na wederom de elf kilometer terug te hebben gereden, voegde de D-selectie zich rond negenen weer bij die van de C. In de slaapzaal werd nog wat gedronken en voetbalspellen gedaan. Tegen elven werden de kussens weer een beetje opgeschud en nadat om twaalf uur het licht uit ging, werd het toch snel stil.

Rond half acht werd een enkeling wakker. De meeste lagen echter nog in een grote coma. Ook het aanschakelen van het licht, iets voor achten, bracht daar weinig verschil in. Nadat er bij de buren, er sliepen nog een stuk of acht(afgescheiden) ander teams in dezelfde hal, steeds meer geluid geproduceerd werd, kwamen de meeste geelbuiken ook weer in het land der levende. Tien voor negen werd iedereen verwacht om klaar te staan voor de tocht naar de ontbijtzaal. Iets na sluitingstijd, maar toch op tijd, werd er door iedereen ontbeten. Om kwart voor tien werd de slaapzaal bij terugkomst schoongemaakt onder aanvoering van hoofdcorvee Boreel. In driekwartier werd de zwijnenstal toch weer omgetoverd tot een op een sporthal lijkende accommodatie. Daarna werd het uitvalskamp weer opgebouwd en het voetvolleyveld weer goed gebruikt. Rond de middag werden de moeders van Max en Finn D op het kamp ontvangen en ontpopte de hoofdtrainer zich tot ware burgerkoning. In tegenstelling tot zijn assistent, liet hij de boel niet aanbranden. Dit kwam natuurlijk ook omdat hij wél luisterde naar de aanwijzingen hiervoor. Na het eten werd er even uitgebuikt alvorens de voorbereiding werd aangevangen. Om de focus op de wedstrijd te krijgen volgde een pittige warming-up, waarna de talenten naar veld F vertrokken om te strijden tegen het Franse FC Conflans. Deze tegenstander was van een aanzienlijk niveau. Met een aantal stevig uit de kluiten gewassen, donkere spelers, was het zeer lastig voor de talenten. In de zevende minuut was er een scrimmage voor ouderwaters doel. Het laatste been dat de bal raakte was een franse, wat een achterstand opleverde. Er werd stevig gespeeld, maar een tweede tegentreffer kon na een lange sprint niet voorkomen worden. De talenten waren iets teveel onder de indruk van de tegenstander, die ook met stevige taal vanaf de kant aangemoedigd werden. Zoveel zelfs, dat de aanwezige JO15 spelers dit voor de leiding niet tijdig konden vertalen. Max vond het genoeg geweest en ‘merde’ was te horen in het franse kamp. Dit leverde hem ook de primeur van het seizoen op: een gele kaart. Een ommekeer kon niet bewerkstelligd worden en dus diende er verder gestreden te worden om plaats vijf tot en met acht. Na de JO13 mocht de JO15 op het zelfde veld aantreden in de kwart finale. Ook zij trokken helaas aan het kortste eind. De talenten konden hierna gelijk door naar de volgende wedstrijd. De leiding werd gevraagd of ze zelf de regie in handen mochten hebben tegen MVV Alcides uit Emmen. Met verdedigers voorin, aanvallers achterin en Giovanni op doel werd de wedstrijd aangevangen. Er was duidelijk te merken dat dit niet normale plekken voor de spelers waren, want het leek aardig op hotseknotsvoetbal. Gio kwam ook tot de ontdekking dat het als keeper wel handig is om een beetje langer te zijn dan hemzelf. Een boogballetje over de kleine voorhoede speler leverde een één – nul verlies op. Er was nu weer een uurtje rust en dit werd gebruikt om de inwendige mens nog even te versterken. Het laatste eten en drinken werd opgemaakt en het kamp al een beetje opgeruimd. Nadat Zegert uit de mast gehaald was diende er om de zevende plek gestreden worden tegen Jong STVV uit het Belgische Sint-Truiden. Nadat Gio als aanvoerder getracht had de wissels aan te wijzen, werd er wederom in een door de talenten zelf bedachte opstelling gestart, maar ging het al snel mis. Met Vincent op doel en een centraal verdedigingsduo(Jacob en Gio), dat op elkaar net zo groot was als de spits van de tegenstander, werd de eerste tegengoal op snelheid gemaakt. Bij een actie van aanvallende middenveldster Fleur, raakte ze geblesseerd. Gelukkig was de plaatselijke EHBO snel ter plaatse en werd ze goed opgevangen. Na de frommel tegengoal, was het Max die met een mooi schot ook nog een internationaal doelpunt wist te maken. De Belgen scoorde al snel weer tegen. De puf was er uit en de achtste plaats was een feit. Na de wedstrijd werd het basiskamp helemaal opgeruimd en gekeken hoe de JO15 beslag wisten te leggen op plaats vijf. Fleur werd met een vermoedelijke fractuur, bij de eerste hulp opgeladen op de rug van de leider en de hele buts ging nog even op de foto en kreeg een herinneringsmedaille. Hierna diende uit de kleedkamer nog alle meegenomen kleding, luchtbedden, koelkast, lege flessen, kussens, voetbalspullen enz. naar de auto’s getransporteerd te worden. Met enige druk was dit voor elkaar te krijgen en kon iets voor zessen de terugrit worden aangevangen. Na een goede twee uur en een pi(t)sstop voor de lange spits, werd er een tussenstop gemaakt bij de MC in Hazeldonk. Na de plaatselijke hulpchef verzocht te hebben om een plaatsje te verzorgen voor 35 personen bij elkaar, werden we naar het terras begeleid. Daar werd door de leiding de bestelling opgenomen en aan de hulpchef gegeven. Nadat een kwartiertje later het diner, mede mogelijk gemaakt door La Pradera en Baggerbedrijf Midden Nederland, genuttigd werd, namen de talenten nog een ijsje toe. Met een uurtje vertraging kwamen de talenten om kwart over tien op de parkeerplaats bij sportpark Markveld aan. De auto’s werden uitgeladen en door de juiste eigenaar meegenomen, Moe en voldaan werd door iedereen het bed opgezocht.

Nog een paar opmerkelijke uitspraken en vragen die gehoord of gelezen zijn:
Waar liggen de bekers?
België? Is dat nog in Europa?
Hahahaha
Zijn er ook drinkbekers?
Ik heb geen geweer meegenomen, hoe moet ik nu paintballen?
Hahahahaha
OUDEWATERSE(voorganger) HOOLIGANS(koor)
Waar kan ik bekers vinden
Waarom gaan we niet paintballen?
Hahahahahaha
Hebben we nog iets om uit te drinken?

Namens de hele leiding wil ik iedereen bedanken voor dit fantastische internationale toernooi

Team JO13-1