Het vertrouwen in de Oudewaterse politiek is de laatste jaren tot het nulpunt gezakt. De drie grootste partijen VVD/D66, Onafhankelijken en CDA hebben door hun vele wisselende contacten – door taalkundige Koert Westerman promiscue genoemd – sterk aan geloofwaardigheid ingeboet. De onderhandelingen tussen VVD/D66 en CDA zijn zoals u weet abrupt ten einde gekomen en de grote verliezer van de recente verkiezingen de Onafhankelijken werd daarop direct verleid door de liberalen. Deze vreemd-gang is via de rel rond journalist Otto Beaujon flink geëscaleerd. De paringsdans tussen Ignace Boreel en Wim Knol is echter nog in volle gang en ingewijden fluisteren dat ook deze liefde snel scheuren zal gaan vertonen. Afgelopen zaterdag is er middels de op handen staande oprichting van de nieuwe politieke partij de 3 G’s aangegeven dat de bevolking van het IJsselstadje het gekrakeel spuugzat is. Afijn, hoe de kiem is gelegd voor deze beweging leest u later meer.

Eerst maar eens terugkijken op het afgelopen seizoen van de veteranen. Na 22 wedstrijden hebben we een record aantal van 24 punten verzameld. Zowaar een uitstekend resultaat. Het seizoen begon echter met een enorme tegenvaller. Keeper Martien Kwakernaak vond het nl. nodig een half jaar vrij te nemen. Zijn nieuwe liefdesnest behoefde flink wat kluswerk en zodoende mochten vervangers Edwin Stalvord, Fred den Hollander en Gert Kats de honneurs als goalie waarnemen. Aanvankelijk kwamen de veteranen heel goed uit de startblokken. Tegen titelkandidaten VVL, Rijnstreek en Soccer Boys, maar ook de latere kampioen DONK werd goed tegenstand geboden. Met een verdienstelijk gelijkspel en een aantal kleine nederlagen werd met grote verwachting uitgezien naar de “mindere goden” zoals Woubrugge, Hazerswoudse Boys en Sportlust. Echter tegen deze zwakke broeders werden we op beschamende grote nederlagen getrakteerd. Aan het eind van de herfst herpakten de mannen zich door Gouda en Koudekerk aan de zegekar te binden. Met een schamele 7 punten mochten we aan de kerstdis. De winter was lang (een grote jaren ’60 hit van Willeke Alberti) en de  vele afkeuringen zorgden ervoor dat alleen op de woensdagavonden tegen een bal werd getrapt. De trainingen werden uitstekend bezocht en onder leiding van de inmiddels 72- jarige (!) Henk van Mechelen werd flink aan de conditie gewerkt. Het bleek uiteindelijk dé remedie voor een goede herstart in het  voorjaar. Met maar liefst 5 overwinningen en 2 remises konden we 17 punten aan de 7  toevoegen. Inmiddels was Martien klaar met zijn verbouwing en liet zien nog altijd een geweldige doelman te zijn. Menig tegenstander trok regelmatig de haren uit het hoofd bij zoveel klasse. “Zo’n keeper hebben wij zelden aan het werk gezien!” “Van welke planeet komt deze man?” “Niet te geloven, dit is al de 4e bal die hij uit de kruising ranselt!” Kortom, de superlatieven waren niet van de lucht wanneer Kwaak ter sprake kwam. Slechts één wedstrijd kon zelfs hij niet voorkomen dat we met een grote nederlaag huiswaarts moesten gaan.

De 10-0 afgang tegen Semper Altius zette ons ondanks de weder-opstanding weer met beide benen op de grond.

Gelukkig sloten de grijze mannen afgelopen zaterdag het seizoen uitstekend af met een krappe 2-3 zege tegen nummer 3 Be Fair. Ondanks de verzengende hitte, de blessure van topschutter Martin de Waal en de vervanging van Kwaak én de 10 overige mutaties werd goed tegenstand geboden tegen de Waddinxveners. De 2-0 voorsprong van de zwart-witten was aanvankelijk zeer terecht, maar gelukkig stonden paal, lat en uitstekend ingrijpen van Edwin Stalvord en vooral Roeland Stellingwerff een grotere voorsprong in de weg. Na de thee frommelde Kees de 2-1 tegen het net en dat gaf de burger weer een beetje moed. Johan – hij speelde niet erg gelukkig – kreeg de bal een kwartier later voor de zwakke linkervoet en krulde de bal fraai in de verste hoek: 2-2. Be Fair geloofde het toen wel en dacht met een gelijkspelletje het seizoen af te kunnen sluiten. Het was immers te heet om nog eens  aan te zetten. FCO was echter niet tevreden met een punt.  Onder leiding van de weer geweldig acterende Ignace Boreel werd stiekem op een kleine zege gegokt. Kort voor tijd – we speelden vanwege de warmte slechts twee maal 35 minuten – begon onze politicus een rush vanaf de eigen helft en liet met uiterste krachtinspanning alle Waddinxveners de hielen zien. De laatste verdediger wilde hem nog de voet dwars zetten, maar ondanks de vermoeiende reis werd ook deze afgeschut en bekroonde tenslotte zijn inspanning met de overwinningstreffer: 2-3! Een prachtig slotakkoord van een zeer goed seizoen.

Een tweetal uren later werden we bij de tweede kwakel in de Lange Linschoten opgewacht door dezelfde Ignace. In zijn tuin konden we genieten van een lekker drankje en een uitstekende en gezellige barbecue. Onder het genot van malse kippenpootjes, hamburgers en wat dies meer zij, werd het seizoen geëvalueerd. Tot diep in de nacht werd er veel gelachen, uit de oude doos geciteerd, maar ook serieus gedebatteerd over politieke kwesties. Anita van Vliet voerde bij het laatstgenoemde  het hoogste woord. De Telegraaf-adepte deed dappere pogingen uw schrijver naar het rechtse kamp te voeren. Toen dit een onmogelijke zaak bleek, ging de charmante gade van back Martin gelijkgezinden opzoeken en voor eigen parochie preken. Tegen het middernachtelijke uur werd uit een sterker vaatje getapt en onder het genot van een goede whisky vonden links en rechts elkaar uiteindelijk in een gezamenlijke missie tegen vervuiling, verspilling en de weg naar een gezonder en groener leven. Terwijl de één na de ander afhaakte en via de brede kant de weg naar Oudewater trachtte te vinden, lieten enkele geëngageerde veteranen  de gastheer zien hoe politiek gevoerd moest worden. Anita nam hierbij het voortouw. Haar man gooide terstond zijn FVD-masker af en ontpopte zich als een ware milieuactivist.  Niet kijken naar de verschillen, geen frustrerende compromissen sluiten, doch elkaar vinden in het gemeenschappelijke. Dat moest onze missie worden. Precies op dat moment kwam de vrouw des huizes binnen wandelen en bezag het tafereel. “Ik voel mij zo Zen.”, riep Ignace Natasja toe en nipte aan zijn Glenfiddich 18. Verbaasd schonk zij  een koude Chablis in.

Terwijl de zwoele nacht ons toelachte via een kraakheldere zilveren maan, viel alles op zijn plaats. Namens alle veteranen, spelersvrouwen en vriendinnen bedanken Jaap en McManus gastheer Ignace voor de mooie avond. Tot volgende week bij het JC-feest!